Django Unchained ****1/2

Regie: Quentin Tarantino (Inglourious Basterds)

Met: Jamie Foxx, Christophe Waltz, Leonardo DiCaprio, Kerry Washington, Samuel L. Jackson, Walton Goggins, James Remar, Don Johnson

Speelduur: 165′

Ga kijken als je houdt van spaghetti-westerns en Kill Bill Vol.2.

Het verhaal: Django wordt bevrijd van zijn slavenkettingen door een bounty hunter. Samen gaan ze op zoek naar de vrouw van Django die wordt vastgehouden door een wrede plantage-eigenaar.

Ons verdict: Onlangs liet Quentin Tarantino optekenen in de Angelsaksische pers, dat hij hoopt dat elke nieuwe film van zijn hand een belevenis wordt. En zo is het maar net! Django Unchained is opnieuw een schot in de roos. Tarantino gaat voluit met zijn visie op het western-genre, en schuwt daarbij de controverse niet. Django mag dan historisch oneindig minder correct zijn dan Lincoln, hier zie je tenminste de gruwel veroorzaakt door de slavernij. Meer zelfs, in sommige scènes voel je letterlijk de pijn van de negerslaven. Django Unchained zal ook niet in goede aarde vallen bij de Spike Lee’s van deze wereld, de ‘niggers’ vliegen je om de oren. Maar dat was nu eenmaal hoe slavendrijvers praatten over hun ‘bezit’.

Als het bovenstaande je deed vrezen dat Django Unchained een bloedserieuze boodschapprent is, kunnen we je geruststellen. Dit is vooral een genre-film, een exploitation-western met de epische flair van het beste van Sergio Leone en Sam Peckinpah, vermengd met moderne popcultuur-referenties, en klassieke thema’s als wraak en boetedoening. Tarantino bewijst met Django Unchained opnieuw dat hij één van de beste acteur-regisseurs ter wereld is. Toegegeven, Christophe Waltz zet vooral een zachtaardige variant op zijn personage uit Inglourious Basterds neer. Jamie Foxx was echter zelden beter. Kerry Washington is een revelatie. Samuel L. Jackson bleef nooit verder weg van zijn coole imago. En vooral Leonardo DiCaprio verbaast met een bijna demonische vertolking van de sadistische slechterik van dienst. Zonde dat dit laatste niet erkend werd door de Academy, met op zijn minst een Oscarnominatie.

Ook de soundtrack werd weer een pareltje. Naast het klassieke ‘Django’ thema van Ennio Morricone, horen we oude soul en hiphop op de klankband. Tupac in een western? Het zou niet mogen werken, maar Tarantino speelt het klaar. Django Unchained heeft maar één minpunt, en dat is de (te) lange speelduur. Net als in Kill Bill Vol.2 is Tarantino iets te verliefd op zijn -toegegeven vaak geniale- lang uitgesponnen dialogen, en zit je soms gewoon te wachten op actie. Over actie gesproken, zoals gezegd gaat Tarantino hier spaarzaam mee om, maar wanneer de ultrageweldige shootouts losbarsten zit je mee te daveren in je stoel. Het bloed druipt van het scherm, en zo hoort het! Django Unchained nestelt zich voorlopig aan de top van de beste films van 2013, en het is te verwachten dat ie daar nog een tijdje blijft. Ga dat zien!

Bekijk alvast de red band trailer van Django Unchained.