Rise of Planet of the Apes****

Regie: Rupert Wyatt

Met: James Franco, Andy Serkis, John Lithgow, Tom Felton, Brian Cox, Freida Pinto

Speelduur: 106′

Een verrassend menselijke sciencefiction film, met een prijzenwaardige performance van Serkis en duizelingwekkende speciale effecten. Vanaf 10 augustus in de bioscoop.

Het verhaal: In een laboratorium gebruiken wetenschappers apen als proefdieren voor nieuwe medicatie om de ziekte van Alzheimer te genezen. Maar hun testen hebben onverwachte bijwerkingen en er loopt echter iets mis. Het project wordt stopgezet, maar één van de wetenschappers, Will Rodman (James Franco), besluit een jonge chimpansee – Caesar (Andy Serkis) – mee te nemen naar huis. Caesar vertoont uitzonderlijke intelligentie en dit zet Will aan om verdere testen te doen. En wat blijkt? Het medicijn blijkt te werken op zijn vader (John Lithgow). Wanneer Caesar echter in aanraking komt met één van de buren, gaan de poppen grondig aan het dansen. Caesar wordt verraden door de mensen die hij vertrouwde en vanaf dan gaat de slimme chimpansee voorop in de spectaculaire strijd van zijn soort tegen de mens…

“Take your stinking paws off me, you damned dirty ape!”

Ons verdict: Ondergetekende was één van de mensen die in 2001 met smart en ongeduld uitkeek naar de remake van de sciencefictionklassieker Planet of the Apes (1968). De grimmige toekomst waar apen onze planeet overnemen was in mijn ogen spek naar de bek van Tim Burton, een cineast die steevast macabere pareltjes wist af te leveren. Een openingsweekend van bijna 69 miljoen dollar deden het beste vermoeden en wereldwijd wist de moderne herwerking meer dan 362 miljoen dollar in het laatje te brengen. Niet slecht voor een film met een prijskaartje aan van om en bij de 140 miljoen Amerikaanse dollars! Toch kwam deze apenliefhebber enorm teleurgesteld uit de zaal en ik was schijnbaar niet de enige, aangezien Planet of the Apes anno 2001 afgekraakt werd door menig collega en liefhebber. Dus het was even raar opkijken toen 20th Century Fox vorig jaar Caesar: Rise of the Apes aankondigde. Een zogenaamde prequel op Burton’s film. Een jaar en diverse titels laters is Rise of Planet of the Apes een feit.

Wat het nu juist is, daar zijn vele mensen nog niet uit. Is het een prequel op de oude films of op die van mister Burton, is het een reboot of is het dan toch een remake van Conquest of the Planet of the Apes uit 1972? Het is in realiteit een beetje van alles wat. En het resultaat is verrassend goed! Fox belde aan bij Rupert Wyatt, welke enkele jaren geleden vriend en vijand verbaasde met The Escapist, maar verder angstwekkend weinig gedaan heeft. Toch weet de man in één poging het hele Apes-blazoen terug op te poetsen en slaagt hij er in om van de film alles te maken waar Burton niet in slaagde. Rise of Planet of the Apes is namelijk coherent, verrassend stijlvol, uitermate menselijk, voldoende pausibel en van begin tot eind (ont)spannend! James Franco is zoals steeds een beetje grijs en Freida Pinto is niet meer dan decor, maar het zijn de bijrollen die wat gewicht in de schaal gooien. Brian Cox en Tom Felton zijn heerlijk als de ‘slechterikken’ van dienst, terwijl John Lithgow weer maar eens bewijst dat hij een veel te onderschat acteur is. Het zijn echter de chimpansees die met de behaarde eer gaan lopen! Deze zijn namelijk zo levensecht, zo geloofwaardig, dat je al na enkele minuten vergeet dat je maar naar uit enen en nullen opgetrokken creaturen zit te staren. De ogen van de apen ogen voor de verandering ook eens niet doods, zoals vaak het geval is met CGI-personages. Het is wederom Andy Serkis die – in dit geval voor Caesar – instond voor de bewegingen en de gelaatstrekken. De Brit – herkenbaar uit films zoals Burke and Hare, The Cottage en 13 going on 30 – heeft er een carrière mee weten uit te bouwen met in een motion-capture pak te kruipen om wezens als Gollum (uit de Lord of the Rings-films) en King Kong van menselijke grimassen te voorzien.

In Rise of Planet of the Apes doet Serkis dat opnieuw ijzingwekkend goed en het is de enorm menselijke Caesar die de emotionele link vormt met het publiek. De man kan met zijn ogen zoveel gevoel overbrengen en het is zijn ‘acteerprestatie’ die ook de meeste aandacht zal opeisen. En terecht! Serkis verdient nu toch eindelijk wel eens een prijs hiervoor, zeg dat ik het gezegd heb! Rise of Planet of the Apes is overigens geen typische zomerblockbuster. Het wordt vanaf de eerste fragmenten al duidelijk dat Wyatt geen Michael Bay of iemand dergelijk is. De man is een ‘filmmaker pur sang’ en probeert een zo realistisch mogelijk verhaal te vertellen. Dat het scenario uiteindelijk B-filmmateriaal is, maakt voor de cineast niets uit. Hij laat de film zeer rustig ontplooien – met hier en daar een leuke referentie naar de originele films, om het geheel pas in de laatste momenten echt goed te laten exploderen. Mensen met de aandachtsfactor van een vierharige fruitvlieg of liefhebbers van Uwe Boll-films zijn er dan ook aan voor de moeite. Rise of Planet of the Apes is wat men noemt een ‘slow pot boiler’, waar opbouw, emotie, drama en acteurs, even belangrijk zijn als actie en sensatie. Wanneer de hel in de derde act losbarst voelt het allemaal ook bijzonder natuurlijk aan, zelfs ondanks een handvol misschien iets minder geloofwaardige scènes. Het is een nagenoeg perfecte climax voor één van de grote verrassingen van het jaar!

Had iemand me vorig jaar verteld dat de zevende Planet of the Apes film één van de betere films van de filmzomer van 2011 zou worden, dan had ik toch wel even de aap uitgehangen. Kortom u weet weer wat gaan kijken!

Bekijk hier de ‘supertrailer’, met enkele korte interviews: