Final Destination 5****

Regie: Steven Quale

Met: Nicholas D’Agosto, Miles Fisher, Emma Bell, Jacqueline MacInnes Wood, Ellen Wroe, P.J. Byrne

Speelduur: 94′

Wie had dit kunnen denken, maar het vijfde deel in de succesvolle ‘bloedige accidenten’-franchise is zowaar de beste sequel uit de hele reeks. Dé 3D-prent van het jaar is vanaf 24 augustus te zien in de Vlaamse bioscopen!

Het verhaal: In de vijfde Final Destination heeft de sympathieke Sam Lawton (Nicholas D’Agosto) een vreemd voorgevoel tijdens een busreisje met collega’s. Hij ziet de brug waarop ze rijden catastrofaal instorten en slaagt er in om een achttal van zijn werkmakkers van de bus af te krijgen. Even later ziet iedereen inderdaad het hele gevaarte in het water storten. Dit druist echter in tegen het zogenaamde ‘plan’ van de Dood en ja hoor, even later beginnen de bloederige lijken zich weer op te stapelen. Dit keer is er echter één groot verschil in het hele plan van de Dood…

Ons verdict: De filmzomer van 2011 zal ingaan als de zomer van de verrasing. Films die men afschilderde als zekere hits flopten – vaak terecht – genadeloos (Cowboys & Aliens, Green Lantern), terwijl enkele kleinere films aankwamen zetten met een recette waar menig blockbuster onmiddellijk voor zou tekenen (Bridesmaids, The Help). Ook een tendens waren sequels die ondanks het hoge cijfertje achter de titel tegen alle verwachtingen in (schandalig) goed waren. We denken dan maar Fast Five, Harry Potter 7.2 en de zevende Planet of the Apes. Final Destination 5 is er ook zo ééntje. Na de toch ietwat lauwe recensies van The Final Destination (2009) hadden de meeste mensen de hoop wel opgegeven op nog een écht goede prent in de horrorfranchise, maar zie daar! De verrasingen zijn deze zomer duidelijk de wereld nog niet uit. Het luie vierde deel was de zogenaamde finale, maar een uitmuntende wereldwijde opbrengst 187 miljoen dollar deed de studiobonzen van New Line/Warner er even anders over denken. Twee jaar later is het zo ver en kunnen de fans van blood & gore hun hartje weer ophalen. Dit keer echter geen vaste FD-waarden achter de schermen, maar op enkele na allemaal nieuwe bloed en dit heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen.

Second-unit regisseur (voornamelijk van James Cameron films) Steven Quale maakt hier zijn speelfilmdebuut en de man is duidelijk een onmiskenbaar talent in actie en sensatie. Vanaf de fel beschreven brugscène aan het begin van de film tot en met het schokkende einde, alles is tot in de puntjes uitgewerkt en met enorm veel zwier en dynamiek ingeblikt. Daarbovenop is de man een behoorlijke kei in het op het verkeerde been zetten van de kijker. Hij beseft tenvolle dat dit ondertussen al het vijfde deel is in een langlopende franchise en gebruikt net de clichés om de kijker te laten raden van wat er nu zal gebeuren. Keer op keer echter gebeurt het net allemaal volledig anders en na een tijdje is de spanning dan ook echt te snijden. Deze journalist kan u verzekeren, als je als beginnend regisseur een zaal met stoffige filmjournalisten kan doen krijsen en doen omhoog springen dan bent u zeker niet slecht bezig! Final Destination heeft uiteraard altijd al een beetje gedraait om de bloederige en inventieve moordsequenties en dat is dit keer zeker niet anders. Final Destination 5 is zelfs bij momenten uitermate goor en best schokkend te noemen. Elke dode is verrassend, doch niet te ver gezocht, en de speciale effecten zijn subliem. Een bijkomende factor is de uitermate geslaagde 3D. Quale is uiteraard een geoefende 3D-filmer dankzij zijn door Cameron geproduceerde documentaire Aliens of the Deep, en de man stond ook in voor veel (actie)scènes bij Avatar. Dit keer dus gelukkig geen afschuwelijke post-conversion 3D à la Conan: The Barbarian. En het is er aan te zien dat men bij elke ‘pay-off’ rekening heeft gehouden met de drie dimensies. Dit heeft als effect dat ingewanden en ledematen bijna letterlijk uit het scherm springen, zonder toch weer overdreven te zijn zoals bij pakweg My Bloody Valentine 3D (u weet wel, té opvallend richting de camera zitten porren).

En nu komt de hele verrassing! Alsof het voorgaande allemaal nog niet genoeg was, is het scenario van Final Destination 5 ook helemaal niet slecht. Ik durf zelfs te stellen dat het door Eric Heisserer (nochtans ook de schrijver van de afschuwelijke A Nightmare on Elm Street remake!) geschreven script het beste is uit de reeks. Er wordt getracht om de personages uit te diepen – iets dat men zelfs ‘vergat’ in de eerste, het geheel is gekruid met een geslaagd gevoel voor humor en last but not least, het gekende plan van Pietje de Dood krijgt eindelijk een nieuwe (donkere) twist. Doe daarbij een dijk van een climax, die – zonder te spoilen maakt dat je alle films opnieuw achter elkaar wilt bekijken – de hele franchise op zijn kop zet en je weet dat de heren achter de schermen dit keer écht hun best hebben gedaan om dit alles nieuw leven in te blazen. Als we dan toch een minpunt moeten geven, dan is dat er soms een beetje grijs en clichématig geacteerd wordt door enkelen van de cast. Het blijft uiteindelijk voornamelijk grote ogen trekken en veel schreeuwen, maar toch. Hoe dan ook, Final Destination 5 is een dijk van een 3D-film en is zonder enige twijfel een tripje naar de bioscoop waard. De sequel voelt aan als een spectaculaire achtbaanrit, weliswaar gekruid met vrolijk rondspattende ledematen. Heerlijk toch?

Bekijk hieronder de originele bioscooptrailer: