Maniac (2012)****1/2

Regie: Franck Khalfoun

Met: Elijah Wood, Liane Balaban, Nora Arnezeder, America Olivo

Speelduur: –

Ijzingwekkende en extreem bloedige remake van de groezelige jaren tachtig horrorklassieker, met in de hoofdrol niemand minder dan “Frodo”.

Het verhaal: Frank (Elijah Wood), een maniakale moordenaar, laat een spoor van bloed en lijken achter in de onderbuik van downtown Los Angeles. Frank ontmoet even later Anna (Nora Arnezeder) en er bloeit iets moois tussen de twee. De charmante fotografe weet uiteraard niet dat ze samen is met een krankzinnige en niet te stoppen moordenaar…

Ons verdict: Ondergetekende is al enkele jaren steevast present op het prestigieuze filmfestival van Cannes en dat was dit jaar niet anders. Een verrassing op de affiche voor vertoning in de Lumière (ofte de hoofdzaal) was de Maniac remake. De officieel geselecteerde films die buiten competitie vertoond worden durven weliswaar al eens iets commerciëler of ‘genre’ zijn, maar de moderne update van één van de meest cynische en grimmige slashers ooit gemaakt leek me toch erg sterk om te tonen aan het chique Cannes-festivalpubliek. Zou het dan toch gaan om een afgewaterde en compleet gecastreerde Hollywood-herwerking? Alexandre Aja en Franck Khalfoun (Haute Tension, The Hills Have Eyes, Piranha, Mirrors en P2) zijn nu niet de eerste de beste, maar je weet maar nooit. Met enige nervositeit en twijfel zakte ik af naar de vertoning. Nadat Khalfoun, Aja, William Lustig, Elijah Wood en de rest van de cast/crew met veel zwier de zaal binnenkwamen, was de mediabelangstelling erg groot, alsook het applaus. Ik zag enorm veel lachende gezichten. Maar dan begon de film en vanaf de eerste moord, werd het (uitgezonderd enkele duidelijke hardcore horrorfans) muisstil en was het gedaan met lachen. Sommige mensen waren duidelijk enorm geschokt en hielden het al snel voor bekeken. Toen kwam mijn – weliswaar licht duivelse – lach. Niet alleen door de geschokte reacties, maar vooral door het feit dat ik doorhad dat regisseur Khalfoun en producer Aja de nagel los op de kop hadden geslagen.

Maniac anno 2012 moet op géén enkel vlak onderdoen tegenover het origineel uit de jaren tachtig. Niet alleen zijn de moorden extreem goor en detailrijk, met geweldig realistische speciale effecten waar Tom Savini (ofte de legendarische make-up tovenaar die het origineel voorzag van enkele van de meest grimmige filmmoorden aller tijden) trots op kan zijn. Bovendien is de sfeer al even grimmig, depressief en cynisch. Toch is deze Maniac op enkele sleutelvlakken verrassend anders. Geen New York meer, maar Los Angeles. Geen beestachtige, bijna monsterlijke Joe Spinell als de moordernaar Frank, maar een frële, bijna onschuldig ogende en emotioneel verknipte Elijah Wood die vriend en vijand verrast met zijn doorleefde vertolking. Een schril contrast met de oprecht warme bescheidenheid toen we Wood na de screening nog even tegen het lijf liepen! En waar de originele Maniac een mooi staaltje in low-budget guerrilla-film maken was, is er technische weinig op de remake aan te merken. Alles sluit naadloos op elkaar aan, met een mooi production design, veel gevoel voor stijl en een originele, inventieve manier om het verhaal te vertellen (letterlijk door de ogen van Wood’s Frank). Kortom, Maniac 2012 is wat mij betreft een absolute winnaar, die gerust in het rijtje past van de briljante remakes zoals The Thing, Dawn of the Dead, The Hills Have Eyes en consoorten. Hopelijk zijn de distributeurs hier niet blind voor en krijgt deze horrorprent zijn welverdiende kans. En weliswaar graag even ongecensureerd als tijdens deze exclusieve Cannes première!

Bekijk hier de originele bioscooptrailer: