Mary and Max*** (door Dorien)

Regie: Adam Elliot

Met: Toni Collette, Philip Seymour Hoffman, Eric Bana

Speelduur: 90′

Bevreemdende en excentrieke animatieprent! Vanaf nu in de bioscopen.

Het verhaal: Mary and Max vertelt het verhaal van de achtjarige, Australische Mary die in een impulsieve bui besluit een willekeurig adres uit een telefoonboek te scheuren en deze persoon een brief te sturen. Zo komt ze terecht bij de 44-jarige New Yorker Max. Mary en Max zijn beiden eenzaam en emotioneel beperkt, en als penvrienden bieden ze elkaar maar liefst 20 jaar lang steun…

Ons verdict: Mary’s sepiakleurige wereld in Australie is er een van eenzaamheid en ouderlijke verwaarlozing. Het New York van Max is grijs, grauw en dreigend; alles behalve het New York dat in de meeste films gepresenteerd wordt dus. Om dit universum te creëren gebruikte scenarioschrijver, regisseur en ontwerper Adam Elliot kleien poppetjes en stop-motion. Het verhaal van een twintigjarige penvriendschap is tevens iets heel persoonlijks voor hem, omdat het gebaseerd is op een dergelijke relatie die hij zelf had. Mary and Max is dus het typevoorbeeld van een labor of love, en dat is er duidelijk aan te zien. Elk detail van de wereld van Mary en Max is tot in de puntjes uitgewerkt, elk gesproken woord is zorgvuldig gekozen en heeft een functie.

De gekozen dialoogstijl in Mary en Max is tevens een van de kenmerken die deze film zo uniek maken. Er wordt namelijk een zeer willekeurig klinkende dialoogstijl vol eigenaardige gedachtenkronkels gehanteerd. Vermits Mary an Max elkaar nooit ontmoeten, is het enige contact dat ze hebben in briefvorm, en daar ze beiden geïsoleerd wonen, komt er ook daarbuiten weinig gesproken woord aan te pas. Om dit op te lossen heeft Adam Elliot voor een zeer uitgebreide voice-over (stem van Barry Humphries, beter bekend als Dame Edna) gekozen. Deze voice-over bespreekt zowel de gedachtestroom van Mary als die van Max, en deelt de kijker op deze manier de meest random weetjes mee. Gaande van: “He smelt like licorice and old books, she thought to herself, as tears rolled from her eyes, the color of muddy puddles” tot “Max knew nothing about love. It was as foreign to him as scuba diving.” Dit is zowel een sterkte als een zwakte van Mary and Max. Hoewel de irrelevante feitjes die op deze manier met de kijker gedeeld worden vaak grappig zijn, komen ze dikwijls ook te stroperig en geforceerd schattig over.

Deze schommelingen zijn het grootste probleem met Mary and Max. Immers ook de verhaallijn ondergaat drastische wisselingen en zwenkt van uitermate deprimerend en pensief, naar lieflijk en vrolijk. Dit alles maakt Mary and Max op zijn zachtst gezegd een bevreemdend filmpje, dat heel moeilijk een doelgroep zal vinden. Een kinderfilm is het alles behalve, daarvoor zijn thema’s als psychiatrie, alcoholisme, verwaarlozing, enzovoort veel te dominant aanwezig. Doch ook naar volwassenen toe is het een excentrieke film. Maar voor zij die eens toe zijn aan iets anders dan de typische blockbuster of het award-jagende drama, en in een niet al te cynische bui zijn – dit laatste is echt essentieel – kunnen we deze filmervaring wel aanraden.

Bekijk hier alvast de trailer:

Met dank aan Dorien voor deze recensie.