Nuestras Madres ***

Regie: Cesar Diaz

Met Armando Espitia, Emma Dib, Aurelia Caal, Julio Serrano Echeverría & Victor Moreira

Speeltijd: 80′

Ga kijken als je hield van Roma & The Promise.

Het verhaal: Guatemala, 2018. Het land leeft op het ritme van het proces tegen de militairen die verantwoordelijk waren voor de burgeroorlog. Getuigenissen worden afgenomen bij talloze slachtoffers. Ernesto, een jonge antropoloog van de medisch-juridische dienst, heeft als taak om de doden te identificeren. Op een dag, terwijl hij naar het verhaal van een oude vrouw aan het luisteren is, gelooft Ernesto een spoor te vinden dat hem naar zijn vader kan leiden, een guerrillastrijder die verdween tijdens de oorlog. Ernesto luistert niet naar de raad van zijn moeder en stort zich halsoverkop in het dossier, op zoek naar waarheid en veerkracht.

Ons verdict: Opnieuw had er een Belg prijs dit jaar op het Filmfestival van Cannes, want de Camera d’Or ging in 2019 naar Cesar Diaz met zijn film Nuestras Madres die sinds deze week officieel te zien in Belgische bioscopen (wij pikten hem mee op avant-premiere van het Filmfestival van Oostende).

Nu, de Belgische inzending voor de Oscars van 2020 is wel ver van het bed van ondertekende (en andere Vlamingen, me dunkt), dus in veel opzichten gaf Our Mothers, de Engelse titel van Nuestras Madres, ons dezelfde openbaring als het recente Roma op Netflix. De impact van systematische genocide valt niet te bagatalliseren en je wordt dan ook als Westerling zeer stil dat je niet weet dat een Centraal-Amerikaans land zoals Guatemala onder hetzelfde rijtje kan geplaatst worden als Sbrenica, Armenië & Rwanda. Het verhaal door de genaturaliseerde Belg Cesar Diaz is bovendien van uniek mooie waarde en de orginaliteit wordt bijgestaan door een mooie cinematografie die misschien niet helemaal het niveau van Roma is, maar er zeker mag zijn. Acteerprestaties van Armando Espitia & Emma Dib maken Nuestras Madres authentiek met de film die in heel wat opzichten doet terugdenken aan een documentaire. We stelden ons dan ook de vraag na het bekijken van de film of Nuestras Madres niet beter tot zijn uiting was gekomen als documentaire, hoewel het plot moeilijk te rechtvaardigen is voor dit format. Tot slot stellen we ons ook de vraag of het aan België is om met ons koloniaal verleden de problematiek in Guatemala aan te kaarten Gemengde gevoelens dus of zeggen we liever stof tot nadenken?

Besluit: Nuestras Madres kan je best het nieuwe geweten van Guatemala noemen met een kleine Belgische bijdrage (hoewel daar weinig van te merken is) dankzij Cesar Diaz’ Guatemalteekse roots. De eer gaat volledig naar de 40-jarige man om zijn ziel bloot te leggen voor ons vaderland.