Inglourious Basterds*****

Regie: Quentin Tarantino (Pulp Fiction*****)

Met: Brad Pitt, Christophe Waltz, Michael Fassbender, Eli Roth, Diane Kruger, Daniel Bruhl, Til Schweiger, Melanie Laurent

Speelduur: 150′

Ga kijken en ontdek zelf WOII door de geschifte ogen van een Tarantino in bloedvorm.

Het verhaal: Er was eens, lang geleden, in het door de Nazi’s bezet Frankrijk: een groep Amerikaans-Joodse soldaten -aangevoerd door Luitenant Aldo Raine– die diep achter de vijandelijke linies opereerden, bijgenaamd de Basterds. Hun missie: Nazi’s afmaken. Na enkele jaren met succes hun bloederige opdracht te hebben uitgevoerd, krijgen ze via een Britse spion en een Duitse actrice een kans om de volledige top van Derde Rijk uit te moorden wanneer deze een filmprémière bijwoont in Parijs. Maar de uitbaatster van de bioscoop heeft zo haar eigen eitje te pellen met SS Kolonel, en Jodenjager, Hans Landa.

Ons verdict: De zomer van 2009 behoort toe aan twee even eigenzinnige als geniale cineasten. Waar in Public Enemies*****, Michael Mann nog de klassieke gangsterfilm dissecteerde met behulp van verbluffend digitaal camerawerk en een Johnny Depp in bloedvorm; komt Quentin Tarantino met Inglourious Basterds (zonder twijfel mans beste werk sinds Kill Bill: Vol.1*****) met een volstrekt uniek antwoord op de, mannen-op-een-missie, WOII spionage-thriller, die je vanaf minuut één doelbewust op het verkeerde been zet, en waar de liefde voor de zevende kunst uit alle pellicule-poriën gutst.

Vergis je echter niet: Inglourious Basterds zet alle verwachtingen die dit vrijwel vergeten genre (denk aan Where Eagle Are of The Guns of Navarone) met zich meebrengt op zijn kop. Actie is zeldzaam. Het merendeel van de scènes bestaat uit mensen die over elkaar zitten, en praten, en praten, en praten (in het Engels, Frans, Duits en zelfs Italiaans). The Basterds zijn geen onbaatzuchtige Hollywoodhelden die vechten voor de God en Vaderland. Brad Pitt en zijn bloeddorstige sadisten komen zelfs maar in 3 van de 5 hoofdstukken (waarin QT de film op zijn welbekende wijze opdeelde) voor, en dan vaak nog als randfiguren. De echte sterren van de film zijn de minst bekende namen in de cast: de mooie Mélanie Laurent als de wraakzuchtige Schosanna (een waardige opvolgster voor Uma?), en vooral het Oostenrijkse talenwonder, Christophe Waltz, die als Kolonel Landa de ultieme film-Nazi neerzet: van charmant, over angstaanjagend, naar verachterlijk in 2 seconden en evenveel oogbewegingen.

Inglourious Basterds is vooral een vintage Tarantino-film: karaktergedreven, met alle stijlkenmerken die we ondertussen van de man gewoon zijn: die openingstitels (!), de omineuze filmscore uit vroegere B-cinema, de veelal obscure filmreferenties, de schijnbaar oppervlakkige dialogen, de tijdsprongen en de niet-chronologische verhaalstructuur, het expliciete geweld, de gitzwarte humor: het zit er allemaal in en meer. Historici en politiek correcte lieden krijgen waarschijnlijk een hartverzakking bij deze schaamteloze hervertelling van WOII. Aan de rest van de mensheid: maak dat je in de dichtsbijzijnste bioscoop bent: dit moet je gezien hebben! Inglourious Basterds is meer dan een film, het is een ervaring.