Ter gelegenheid van de lancering van All of Us kregen we bij MoviePulp.be het privilege om de cast en crew te interviewen over het reilen en zeilen achter de schermen van de nieuwste Vlaamse film. We spraken met castleden zoals De Twaalf & Yummy-actrice Maaike Neuville als huisvrouw & terminale patiënte Cathy, Steve+Sky-actrice Delfine Bafort als haar zus Vicky en De Dag– & Beau Sejour-actrice Barbara Sarafian als de zelfverklaarde therapeute Els onder leiding van Brussels-Gentse regisseur Willem Wallyn. Tijdens het interview bespreken we buiten het creatieve proces van All of Us door Willem Wallyn ook de internationale carrière van Maaike Neuville, welke Vlaamse regisseurs ze graag mee wil samenwerken in de toekomst, hoe het was op de set van Yummy, de verborgen liefde van Delfine Bafort voor horror & het euthanasiedebat.

“Ik schrijf graag dialogen, dat is mijn houvast.” Willem Wallyn

Hoe is All of Us tot stand gekomen? Waar haalde je de inspiratie voor dit tragikomisch verhaal?

Willem: Wel, kijk. Een film maken is een gans proces en soms weet je zelf niet waar je heen wil gaan en begin je aan iets om dan uiteindelijk tot een ander resultaat te komen. Je kan nl. niet je eigen therapeut spelen, net zoals jezelf kriebelen, maar ik ben vooral begonnen vanuit de dialogen. Ik schrijf graag dialogen, dat is mijn houvast. Zo schreef ik heel wat dialogen over en weer, duels, om te kijken wat werkt. Maar zo is het begonnen. Ondertussen heb ik die film geschreven, gedraaid, gemonteerd, geregisseerd, aan het publiek voorgesteld op het Film Fest Gent o.m. en toen ik een prestatie voor een boekenclub moest doen waar ze me vroegen waarom ik All of Us heb gemaakt, had ik maar één antwoord: Omdat ik mijn moeder mis. Niet dat ik al bijna 20 jaar zit te rouwen, want mijn moeder is gestorven in 2001, dat is al lang geleden, maar ik stel vast dat mijn moeder er nog steeds is op tal van manieren. Ik wilde met All of Us mijn persoonlijke reflectie over sterfelijkheid brengen met de gedachte van als je weg gaat, ben je niet volledig weg. When we go, we stay. Dat heeft mij doen schrijven aan de dialogen. Dat was mijn drijfveer.

Maaike, Delphine, Barbara, in hoeverre heb je dit gevoeld?

Maaike: Heel hard. Willem is echt sterk in dialogen, daar ligt echt zijn kracht. Wat ik daar tegenover kon brengen, is de aard van het personage. Ik wilde dat Cathy echt context had, een leven had. Ik heb daar echt op aangedrongen dat dat klopte samen met o.m. Delfine die die mijn zus speelt in de film. We wilden er samen echt voor zorgen dat we uit hetzelfde gezin kwamen. En ik heb veel gewerkt aan mijn accent. Enfin, dat was mijn huiswerk om die goede dialogen van Willem body te geven.

Barbara: Als Willem dit nu zo stel, dan kan ik mezelf wel voorstellen dat het zo is gegaan. Hij hechtte heel veel belang aan die scènes met de praatgroep en je ziet ook in de montage dat hij zoveel mogelijk van die dialogen heeft willen bewaren. Uiteindelijk zie je keer op keer en take na take en laag per laag die opbouw naar nakend verlies, een vernauwing, naar een verzachting, naar een bepaalde emotie. En dat is mooi.

Delfine: Tcho, ik voelde vooral dat iedereen al wel zo in die zwaarte zat van Maaike’s rol. Die eerste draaidagen waren in het Jan Palfijn-ziekenhuis, dus dan word je er meteen in gesmeten. Iedereen zal dus met andere woorden in die tragische zone. Natuurlijk was mijn personage minder met die zwaarte bezig en ik was daarom ook wel blij om de iets lichtere kant van het verhaal te brengen. Ik was tevens ook blij dat ik niet één van de terminale patiënten moest spelen. Ik vond de rol van Vicky zo tof, omdat er zoveel lagen in zaten. Ik moest dat onbezonnen, onstuimig iemand zijn die handelt zonder na te denken en heel wat foute dingen doet, maar langs de andere kant ziet ze haar zus heel graag. Ze is niet van slechte wil of heeft geen valse inborst. Impulsief. En daar kan je veel mee doen. Dat schakelen vond ik heel tof. Ze is uiteindelijk een zeer empathisch iemand.

Had je veel vrijheid om bij te dragen tot de dialogen?

Maaike: Willem geeft je de volle vrijheid om uw personage te ontwikkelen, gaande van hoe dat je spreekt tot de styling van het personage. Uiteraard in samenspraak met cast & crew. Maar veel is er uiteindelijk niet veranderd aan die dialogen. Dat hoefde ook niet, omdat het zo sterk stond. Er worden soms wat accenten verlegd, want ik teken vaak een tijdslijn voor mijn personage uit en stel me dan de vraag in welke emotionele toestand het personage zich bevindt op een bepaald moment en dan durven we soms zaken aanpassen. Dat is het werk dat je moet doen als acteur of actrice.

“Ik was zo ontroerd door het script toen ik het voor de eerste keer las.” Barbara Sarafian

Barbara: Ik heb het script heel nauw gevolgd, want ik was zo ontroerd toen ik het script voor de eerste keer las. Het is één geheel en als je daar gaat prutsen aan het ene, en in dialoog gaat van de hak op de tak, dan komt het in disbalans. Je hebt immers verschillende mensen die daaraan geschreven hebben en uiteindelijk is dat je departement niet als acteur of actrice. Je hebt immers een bestaansrecht als schrijver. De dialogen van Willem zijn ook een cadeau. Jij krijgt die en het is ook aan de regisseur om te zeggen, hmm, dit klopt niet. In het geval van All of Us is het heel duidelijk geschreven door iemand die weet wat hij te vertellen heeft. Waarom dat veranderen?

Delfine: Er werd op zich wel aan het script gehouden, maar ik vond wel dat Willem open stond voor verandering. Daar was ruimte voor. Hij staat daar voor open. Ik vind dat wel belangrijk, want je moet je aan het script houden, maar het moet ook niet te vast doen. Het script is er ergens ook voor los te kunnen laten. Hoe groter de productie natuurlijk, als je bvb. kijkt naar Amerika of zo, hoe moeilijker de inspraak. Soms heb je daar weinig inspraak als regisseur. Op dat vlak zitten we wel goed in België. Daarom is het een spijtige evolutie van het wegvallen van de subsidies in Vlaanderen, want het gaat net zo goed met de cultuur in ons land. Ook internationaal, we hebben eindelijk dat bruggetje gemaakt. Er is eindelijk samenwerking met verschillende landen, want dat heeft heel lang geduurd dat we af zijn van enkel die Vlaamse boerenfilms bij wijze van spreken. Begrijp me niet verkeerd, die mogen er ook zijn, maar er mag ook wel eens iets anders zijn. Maar dat is net het rare. Als je een stempel wil zetten voor uw land, dat is juist wat je wil bereiken. Dat maakt een mens toch gelukkig? Er wordt nu ook veel meer gesprongen tussen televisie, film en theater. Vroeger was dat anders, want als je theater deed, was het niet goed om voor film of televisie te spelen. We moeten op dat vlak niet meer in kotjes denken.

“Research beperkt je creatief teveel als regisseur. Het verhaal primeert.” Willem Wallyn

All of Us is wel een zeer unieke film, want na het kijken van de film kon ik het moeilijk ergens mee vergelijken. Dat is ook ergens de kracht van de film. Het omgaan met verlies. Menselijk verlies. Heb je je laten inspireren op ander bronmateriaal?

Willem: Ik zoek vooral in mezelf en probeer niet verkeerd te schrijven door onderzoek, want ik vind dat je van research jezelf creatief beperkt. Het verhaal primeert, in mijn ogen. Op het vlak van authenticiteit ben ik vooral op zoek gegaan naar de personages bvb. de vrouw met de grote mond die de wereld aankan, de man die bang is zijn mannelijkheid te verliezen, de man die zijn kind wil zien voor hij sterft, de vrouw die wil zorgen voor haar kinderen ook na haar dood,… Ik denk dat je door eerlijkheid en jezelf minder filters op te leggen dat je uiteindelijk een waargebeurd verhaal brengt dat aansluit bij de wetenschap. Uiteraard heb ik wel onderzoek gedaan naar de methodologie, hoe werkt een praatgroep bvb. Ik heb daar o.m. een cursus voor gevolgd in het buitenland om te weten hoe dat gaat en loopt, maar zou het in de weg staan van mijn verhaal, zou ik toch mijn verhaal vertellen. Ik kreeg wel de zegen van verschillende dokters, oncologen, psychologen en dat was een mooi compliment.

Is dat de reden waarom jullie in het project van Willem zijn gestapt?

Barbara: Mijn keuze was vooral het feit dat Willem mij vroeg voor de rol van Els. Als Willem iets vraagt, dan sta ik daar. In het geval van All of Us was zo in de ban van het scenario , ik wilde daar zo goed mogelijk toe bijdragen.

“Die enorme moederliefde, daar identificeerde ik mij het meeste mee. ” Maaike Neuville

Maaike: Er zijn heel wat zaken die mij aanspraken. Ik begin altijd vanuit de rol en heb ik als actrice iets te bieden aan dat personage. En ook omgekeerd, kan ik daar iets mee? Heeft die rol mij iets te bieden? Je gaat ook ergens op zoek naar herkenbaarheid en in het geval van niet, stel ik mezelf de vraag of je zin heb om dat verder te onderzoeken. Dat kan ook een drijfveer zijn, bvb. ik begrijp helemaal niet waarom die zo denkt of reageert. Maar door het personage te spelen, begin je die wel te begrijpen. Wat mij in de rol van Cathy heel sterk aantrok, is de focus die de huisvrouw heeft op het redden van haar kinderen. De essentie is haar liefde voor haar kinderen, ze zou daar alles voor doen. Een tijdbom aan liefde als het ware, want ze heeft maar een gelimiteerd tijd met haar familie. Dat sprak mij het meeste aan en daar sloot ik mij ook het meeste bij aan als ik terugdenk aan de dood. Volgens mij als je geconfronteerd wordt met de dood, wordt alles wat je aanvoelt meteen uitvergroot. Met die enorme moederliefde en de wil dat uw nageslacht het goed heeft, daar identificeerde ik mij het meeste mee. Uiteraard, toen ik het script las, vielen die hele scherpe dialogen mij op en dat is een feest als acteur of actrice om dat te mogen doen. Een leuk speelveld. Wat me ook het meeste aansprak aan Cathy is het feit dat haar moeder aan dezelfde ziekte is gestorven en dat is de tragiek van haar lot dat de geschiedenis zichzelf herhaalt. Dat is iets wat je vaak in het leven ziet, sommige mensen willen zo hard hun ouders niet zijn en door die focus worden ze net wel hun ouders. Een soort self-fulfilling prophecy.

Maaike, in dat opzicht had je dan wel het personage dat het meeste bij je aansloot, maar ook het personage met de minste humor. Vond je dat spijtig?

Maaike: Tcho, nee eigenlijk. Ik vind een film het beste als de humor tot stand komt uit een situatie. Een herkenbare situatie die door zijn knulligheid grappig wordt. Bvb. de scène waarin Cathy in het ziekenhuis heel stuntelig in het Frans wil praten om haar toestand niet aan de kinderen te vertellen.

Of die scène waarin je met een petje op in een grote koelafdeling van een grootwarenhuis vertelt dat je leven aan een einde komt.

Delfine: Haha, ja, vooral met dat mutsje op. Dat was grappig. Ik vroeg me toen ook van waarom we in die grote ruimte zaten.

Maaike: Ja, klopt, en ik geloof ook dat je die scène niet op een komische manier moet acteren. Die situatie doet het gewoon voor jou. Ik moet dat gewoon doen. Ik ben daar gewoon om het personage alle eer aan te doen en zo serieus mogelijk te acteren. Die geestigheid komt voort uit de situatie.

Barbara, jij speelt het enige personage dat een ander soort verlies heeft te verwerken. Hoe was het om dat te spelen?

Barbara: Ik voelde me in All of Us vooral de schakel tussen die verschillende mensen die te maken hadden met de dood. Zonder die mensen heeft de therapeute geen reden om te bestaan in het verhaal en te doen wat ze doet. Els is betrokken. Dat is ook de functie van een groepstherapie natuurlijk. Haar problemen lijken ook minder erg als de patiënten die de dood in de ogen kijken, maar het is maar wat een mens kan dragen. En dat is wat Els kan dragen. Els is ook iemand waarmee een beetje gelachen wordt tijdens de film en die continu geprovoceerd wordt of uit haar kot gelokt wordt. Maar als zelfgeproclameerde therapeute doet ze dat wel goed. Er bestaat immers geen draaibroek over hoe je zo’n praatgroep met terminale patiënten aanpakt. Het is ook mooi te zien hoe die praatgroep haar optilt. Het is niet evident, want je moet zeer goed opletten dat je geen ruiten in klopt tussen al die personages die toch wel anders tegenover de dood kijken. Alle 4 gaan doorheen andere stadia voor hun dood: onbegrip, woede, humor, angst, machteloosheid, verdriet, religie. Daarom kan ik ook niet 1 personage kiezen waarmee ik mij het meeste vereenzelvig, want je gaat volgens mij automatisch doorheen die stadia.

In hoeverre heeft de actualiteit een invloed gehad op All of Us? Je raakt immers gevoelige onderwerpen zoals euthanasie, het toch wel meest controversiële onderwerp in de film.

Willem: Ik ben nogal progressief van waarden, maar ik moet toch bekennen dat euthanasie mij niet zo evident ligt. Op theoretisch vlak ben ik volledig mee, maar op praktisch vlak heb ik toch vastgesteld dat ik niet zo soepel ben als ik zelf zou denken. Bvb. diegenen die zeker zijn te willen sterven, blijken na een tijdje toch niet zo zeker te zijn eens ze de beslissing nemen. Die dialogen en nuance probeerde ik wel te verwerken in All of Us, want ik heb ook een groot bakkes, ik zeg vaak eerlijk hoe het is en waar het op staat. Maar als puntje bij paaltje komt, dan stel ik vast dat het toch allemaal niet zo eenvoudig is. Dat probeer ik te verwezenlijken met All of Us, om jezelf te confronteren met de realiteit. Die discussie is ook niet zwart-wit, die kan nooit zwart-wit zijn. De film is wel gemaakt voor het euthanasiedebat recent in de actualiteit kwam en ik kijk daar natuurlijk wel met zeer veel interesse naar.

Maaike: Ik vind dat heel moeilijk om me daar over uit te spreken. Ik ben geen beleidsmaker, dus ik hoef daar gelukkig niet over na te denken en dat in wetten te gieten. Het is heel afhankelijk van de situatie en daarom net zo moeilijk om daar één antwoord op te geven. Tegelijkertijd, als iemand wil beslissen over zijn levensstijl moet dat wel kunnen.

“Ik hoop echt van harte dat All of Us kan iets kan bijdragen tot het euthanasiedebat.” Delfine  Bafort

Delfine: Ik keek de vorige keer nog naar De Afspraak, want het ligt weer op de bovenste plank. Ik hoop dat All of Us absoluut iets bijdraagt aan het euthanasiedebat. Ik hoop dat we uiteindelijk zelf mogen beslissen of we nu verder mogen of niet. Ik zou dat zelf willen kunnen beslissen. Stel je voor dat ik Alzheimer of dementie zou  krijgen en je wordt weggestoken. En ik ken heel wat gevallen die worden weggestoken en bijna in een foetushouding zitten of worden gehouden. Waarom? En al dat geld dat daarnaartoe gaat? Je bent er niet meer. Je bent niet meer de persoon die je was. Die mensen zien af. Allez, we zijn hier nu vooral over Alzheimer bezig, maar ook veel mensen met psychisch lijden of clusterhoofdpijn. Er zijn zoveel verschillende ziektes die je op een gegeven moment zeggen van ‘het gaat niet meer’. Natuurlijk moet dit wel in samenspraak met de familie, maar ik vind dat je op een bepaald moment zelf moet kunnen beslissen als het niet meer gaat.

Barbara: Ik heb daar tijdens het draaiboek over nagedacht en denk niet dat All of Us veel gaat bijdragen tot het euthanasiedebat. Ik vind dit bovendien niet controversieel in de film. De kracht van de film en het punt van de ontroering komt uit het natuurlijke van de dood. Damn, ik heb het te zitten. Hoe reageert mijn omgeving daarop? Hoe vind je opnieuw een houvast? Euthanasie is maar een manier om het leven te eindigen en in deze film zijn mensen met emoties ten prooi gevallen aan hun sterfelijkheid. Daar gaat All of Us over.

In hoeverre is jouw vorige werk een aanloop geweest op All of Us?

Willem: Het is helemaal iets anders. Ik heb helemaal geen stijl of thema’s. Ik hou van humor die ik sterk zoek in de dialogen, want daar voel ik dat ik goed in ben. Het verhaal moet altijd wel dubbel zijn, zowel komedie als tragedie bevatten. Structuur hou ik ook wel van, maar dat moet je wat wegsteken dat mensen dat niet meteen door hebben. Maar dat is wel mijn basis. Wat de invulling is, dat kan alle kanten op gaan. Ik heb simpele detectieve verhalen geschreven voor anderen zoals Zone Stad, Aspe, Professor T, een politieke serie met De 16, ik ben bezig aan een reeks rond de Bende van Nijvel, maar ook komedie voor Jean-Claude Van Damme. Mijn stijl daarin is, goed kunnen lachen en structureel ergens naartoe gaan dat er iets gebeurt.

Maaike: Waar ik sowieso dankbaar voor ben, is dat een film een kortere opnametijd heeft dan een serie. Daardoor kan ik mij meer gooien in een bepaalde rol. Ik kan mij bvb. 2 maand overgeven aan een bepaald personage en daarna kan ik op adem komen. In een serie moet je je energie meer doseren, want er zijn soms heel wat pauzes tussen verschillende draaimomenten. In All of Us had ik een focus en daar kon ik mezelf op concentreren. Dat was heel aangenaam en geeft mooie resultaten omdat ik dankzij de heftige scènes van Cathy mezelf 200% heb kunnen inzetten voor dat personage. Ik hou in dat opzicht meer van film dan series, maar wat natuurlijk wel fijn is aan een reeks, is dat je meer tijd krijgt om jouw personage uit te werken. Dat is wel een stuk vermoeiender. Ik wou minder moe van op korte termijn veel dan gedoseerd over een lange tijd dezelfde intensiteit te behouden. Uiteraard doe je dat, want je kan niet anders.

Delfine: Wat ik leuk vond aan mij rol als Vicky, was dat het een bijrol was, maar het heeft een heel prominente rol in het verhaal. Je hebt bvb. niet de verantwoordelijkheid van de hoofdrol. Ik vond het leuk om aan de zijlijn te staan en ik doe dat wel graag. Misschien moet ik dat wel meer doen. Vele mensen in België kennen me natuurlijk van Steve + Sky, maar ik heb tussen Steve + Sky & All of Us heel wat andere dingen gedaan. Ik noem dat projecten die niet altijd even veel aandacht krijgen, omdat ze uitkwamen op festivals of in andere landen. Bvb. You go into my head die uitkomt in het filmfestival van New York geloof ik. Ik heb vorig jaar theater gespeeld samen met Lies Pauwels, ik heb audities gedaan voor televisie bvb. voor Red Light, hoewel ik daar minder voor open sta. Mijn projecten zijn op dat vlak minder commercieel.

“Internationale carrière? Ik neem wat op mij afkomt.” Maaike Neuville

In hoeverre ben je bezig met een internationale carrière, Maaike? Er is natuurlijk Red Light binnenkort. Ben je daarmee bezig?

Maaike: Dat is een beetje zoals altijd. Ik neem wat er op mij af komt met beide handen. En uiteraard bereid ik mij inhoudelijk voor mocht de vraag zich stellen, maar de vraag moet wel komen. En als die komt, zal ik die met volle borst omarmen. De allereerste vraag is wel zoals ik daarnet vertelde, kan ik iets bijdragen tot dat personage? De focus is toch in eerste plaats het belangrijkste.

En Delfine, jij? Jij hebt zowel internationaal als nationaal op de set gestaan. Wat doe je liever?

Delfine: Nu, again, de projecten die ik heb gekozen, zijn niet bepaald commercieel. Ik vermoed ook dat dit zo zal blijven. Natuurlijk is het verschil tussen lokaal en internationaal dan minder groot. Maar ook, als je in Amerika ondanks het feit dat het low budget is, nog altijd een eigen trailer krijgt, dan heb je heel weinig contact met de mensen rondom u en dat vind ik best wel jammer. Iedereen is voor mij even belangrijk binnen een project, je bereikt iets samen. Die hiërarie, dat vind ik heel raar. Als de andere kant kan je jezelf beter concentreren als je uw eigen trailer krijgt. Het was tof om een keer mee te maken.

“Ik zou heel graag in een Japanse horrorfilm spelen.” Delfine Bafort

Ik heb door de wandelgangen gehoord dat Delfine een beetje jaloers is op jou, want ze zou graag in een horrorfilm willen spelen.

Maaike: Is dat echt? Dat wist ik niet!

Delfine: Hahaha, ik zou heel graag een horrorfilm doen. Een Japanse horrorfilm dan vooral *hahaha* Ik kijk heel graag naar dat genre. Ik kijk daar altijd alleen naar, want niemand wil dat nooit samen met mij zien. Maar ik hou daar van. Dat is echt een droom van me. Op zo’n set van een horrorfilm vertoeven en ik denk dat ik dat nog goed zou doen ook. Ik zou dat zo fijn vinden zoals bvb. die vrouw in The Shining om zo angstig te spelen. Dat is uitputtend en fysiek, maar ook dat vuil worden, die pure emotie. Geweldig.

“Ik heb geen voorkeur qua genre. Ik hou vooral van de afwisseling. Yummy was een speeltuin: lopen, gillen, bang zijn & bloed. Instinctief spelen. Heel leuk.” Maaike Neuville

Hoe was die ervaring van Yummy, Maaike? Welk genre doe je het liefste?

Maaike: Ik heb geen voorkeur qua genre, ik hou van de afwisseling. Yummy kwam op het beste moment, want letterlijk 3 weken na All of Us kwam Yummy opdagen. Ik ben spreekwoordelijk van het ene naar het andere gerold. Yummy was een speeltuin: lopen, gillen, bang zijn en bloederig. Veel verf over me heen krijgen. Dat is heel instinctief spelen en heel leuk om een keer te doen. Als ze me natuurlijk voor de komende 4 jaar zouden vragen om alleen maar horrorfilms te draaien, dan zou ik dat aan me voorbij laten gaan. Het is de afwisseling die het hem doet.

Aan jouw carrière te zien, hou je wel duidelijk van afwisseling.

Maaike: Inderdaad. Dat is net zo fijn, want als regisseur heb je een beetje verbeeldingskracht nodig om een acteur die je al een aantal keer hebt zien spelen in een bepaald rol voor iets anders te vragen. Dat is net zo mooi, wat wij als acteurs allemaal kunnen. Wij zijn wensbaar en we kunnen heel veel verschillende dingen spelen, maar dat wordt niet altijd gezien. Jammer. Voor dat statement wil ik graag staan. Er is immers niets leuker dan iemand spelen die ver van u afligt. Dat is een plezier.

Natuurlijk, als je internationaal wil groeien, word je vaak wel in dezelfde rollen geduwd. Kijk bvb. naar Matthias Schoenaerts met Rundskop & The Mustang. Het is anders, maar je ziet ook gelijkenissen.

Maaike: Dat is ook de realiteit. Ze vragen vaak, waarom heb je deze rol gekozen? Maar vaak heb je ook niet de keuze. Dat is een luxe-positie. Er zijn heel wat spelers die maar al te graag ja zeggen. Er ligt een grote verantwoordelijkheid voor de mensen die achter de knoppen zitten. Maar ik merk lokaal wel dat het woord tegencasting meer en meer valt. We zijn wel meer op zoek naar iemand in een ander daglicht bekijken. Vanuit mijn ervaring is er een grotere zoektocht en, daarmee gepaard, een grotere openheid.

“Ik zou wel heel graag werken met Felix van Groeningen. En nu we toch bezig zijn, Lukas Dhont. ” Maaike Neuville

Zijn er nog Vlaamse regisseurs waar je heel graag mee wil samenwerken?

Maaike: Ja, ik wil doodgraag iets doen met Felix van Groeningen. Hij legt zo snel de nadruk op dat spelen en een vrijheid voor spelers. En doe ook maar Lukas Dhont *hahaha* Nu we toch bezig zijn.

Hij is heel goed bezig met Girl & zijn werk in Cannes.

Maaike: Ja, en dat is ook wat ik apprecieer aan Lukas zijn werk met Girl, de manier van spelen. In De Twaalf heb ik dat bvb. ook mogen doen van Wouter Bouvijn, niet teveel te externaliseren, maar heel subtiel een rol spelen. Heel veel het personage aan bod laten, zoals we deden in All of Us met Cathy. Daarom hou ik ook zoveel van film: alles is zichtbaar, het tonen en uitleggen, da’s een stiel. Ik vind dat heerlijk om te doen.