Het nieuwe Deja-Vu is zijn wortelen stevig aan het planten in Vlaamse gezinnen vanaf deze week met een mooie promo-campagne van Streamz rond actrices Natali Broods, maar ook Xenia Borremans & Willem Deschryver. Echter hebben we de regisseur van het stuk nog niet echt uitvoerig aan het woord gehad en daar maken we bij MoviePulp.be verandering door regisseur Raf Reyntjens aan het woord te laten met dit interview. 

“De bedoeling is dat de vrouwen schijnen in deze reeks.”

Dag Raf, aangename kennismaking via digitale weg. Mijn eerste vraag misschien is, hoe zijn jullie begonnen aan Deja-Vu?

Raf Reyntjens: “Deja-Vu is een adaptatie van een Canadese serie, genaamd Plan B. Deze internationale serie heeft tevens ook 6 afleveringen. De producent Mariano Vanhoof heeft mij in januari 2020 gevraagd of ik het zag zitten om een remake te maken van de reeks, want hij had de rechten gekocht en hij geloofde er hard in. Wil je eens een kijkje nemen? Dan heb ik de eerste aflevering gezien en was ik een beetje verbaasd dat Mariano aan me dacht, want het was wel efficiënt verteld maar ook redelijk genre gedreven. Toen ik de reeks uitkeek, had ze echter een enorme impact op mij. Vooral het familieverhaal dan: Kinderen van gescheiden ouders, moeilijk balans tussen werk & gezin,… Dat zijn thema’s waar ik graag mee aan de slag ga. En vooral, wat ik er interessant aan vond, is dat je dan heel dramatische content in combinatie met een science fiction kantje krijgt. Als kijker kijk je er dan op een andere manier naartoe.”

Maar de klemtoon ligt duidelijk niet op het science fiction kantje…

Raf Reyntjens: “Klopt, dat is de voornaamste ingreep die we gedaan hebben. Het origineel werkt meer met het science fiction concept, of speelt meer op het idee dat zij in de tijd gaat en daarom op een andere manier naar de feiten kijkt dan de mensen rondom haar. Maar ik vond het drama daarachter nog een stuk krachtiger. Ik had daarom meer het idee om de focus op de drama te zetten en het scifi-elementen een beetje als een excuus te gebruiken. Terug in de tijd gaan, is voor mij ook een metafoor om terug in het hoofd te gaan van het hoofdpersonage. Ze gaat nl. niet alleen terug in de tijd, ze graaft in haar verleden om te kijken wat er is misgelopen. En dat is iets waar iedereen zich in kan herkennen, volgens mij. Als je bvb. een fout hebt gemaakt in de verleden waarmee je zit, dan denkt iedereen zowel van f*ck, dat had ik beter anders gedaan of sh*t ik heb het fout aangepakt. In die zin kan je dit verhaal ook bekijken als een vorm van therapie, waarin Flo op zoek gaat naar wat er mis gegaan is in het verleden. In ieder geval, ik vind dat de reeks dit mooi toont: Je kan de fouten uit je verleden niet zomaar ongedaan maken. De problemen in het gezin nemen nl. een nieuwe vorm aan. Dat zie je al aan het eind van aflevering 2, wanneer Flo steeds dieper gaat graven in haar verleden om zo alsnog de wortel van de problemen aan te pakken.”

Het butterfly-effect…

Raf Reyntjens: “Ja, inderdaad. Hoe verder je gaat in het verleden, hoe meer dat het heden een andere vorm begint aan te nemen. En dat heeft ook zijn ongewenste effecten. Dat gegeven maakte Deja-Vu superinteressant voor me.”

Maar dan…

Raf Reyntjens: “Dan heb ik mijn intentie neergeschreven en beslisten we om dat direct te draaien. Maar dat was niet zo evident, want de originele serie dateert misschien van 2017, het scenario was niet meer zo up to date. Waarom niet? Thema’s zoals feminisme, vrouwenrechten, huiselijk geweld, grensoverschrijdend gedrag,… Het voelde bij een eerste lezing allemaal verouderd en dat kwam natuurlijk omdat Plan B voor de hele #MeToo-beweging geschreven was. Dus wat krijg je? Alle vrouwelijke personages leefden op papier in een wereld waarin #MeToo niet bestond en dat ging niet. Dus zijn we volle bak beginnen schrijven, om het hele gebeuren toch wat actueler te maken. De klemtoon is iets meer gelegd op huiselijk geweld, omdat we niet wilden dat Deja-Vu na enkele jaren al verouderd zou zijn. Ik denk dat dit ons vrij goed is gelukt.”

Maar je zegt januari 2020 ben je gestart met schrijven. Je bent dus tegen de problematiek van de coronacrisis gelopen. Wat kan je ons daarover zeggen? 

Raf Reyntjens: “Wel, de bedoeling was om al in april 2020 te draaien, maar dat is steeds uitgesteld geworden. Wij hebben 3 weken voor de shoot groen licht gekregen om in de zomer van 2020 te draaien. We riskeerden dan om in het najaar van 2020 terug met een nieuwe lockdown te zitten. We waren effectief klaar net voor de 2de golf. Tijdens het draaien zijn we ook 1 keer moeten stoppen, omdat iemand van de cast in contact was gekomen met COVID-19. Dat was heel hard voor iedereen, want daarvoor was iedereen wel van ‘dit loopt hier wel los’, maar dat was wel een hele reality check.  Plots stond een hele crew zonder werk, onbetaald. Dat heeft ervoor gezorgd dat we zelf strengere maatregelen begonnen te treffen. We zaten o.m. ook buiten met mondmaskers op. Door corona zijn er ook enkele actrices op het laatste moment weggevallen, waardoor ik ook een verhaallijn moest schrappen.

Amai, daar word je stil van. 

Raf Reyntjens: “Absoluut.”

Dus de hele productie is tijdens verstrengde COVID-19 maatregelen geschoten, toch? 

Raf Reyntjens: “Ja, klopt, en dat wil dus zeggen dat de hele set gestript is van alle fun. Er is geen catering tafel, waar bvb. heel wat mensen samen praten. Alle eten was in aparte zakjes en bakjes ‘s middags. We moesten in bubble eten, ik zat samen met de DOP & mijn first assistent. We mochten niet met andere crewleden aan een tafel zitten bvb. Ik heb tijdens de uren veel minder sociaal contact gehad met de crew, spijtig genoeg. Alleen tijdens het eten mocht uw mondmasker af. Acteurs moesten repeteren met mondmaskers op. Regisseur had altijd zijn mondmasker op en af & toe vergat eens iemand op set zijn mondmasker, maar daar werd meteen op gewezen. Er was een strikte scheiding tussen acteurs & figuranten. Acteurs werden getest, mensen in bijrol werden getest op set. Ze moesten getest worden voor ze met de hoofdcast in contact mochten komen. Voila.”

Stijging van 20% productiekosten las ik ergens?

Raf Reyntjens: “Dat is zo berekend. En dat was een probleem, want wij zaten in preproductie, dus we konden niet zomaar 20% meer bijfinancieren. Wat wij toen moesten doen als crew was harder werken. Niets aan te doen. Dus het tempo op onze set lag onvoorstelbaar hoog. Er was een enorme focus en iedereen wou ook werken gezien de omstandigheden. Dit tempo in een verhaal zonder COVID zou niet mogelijk zijn dankzij een vastbijtende crew, dus dank iedereen daarvoor.”

Kan ik me voorstellen. 

Raf Reyntjens: “Dus ja, de sfeer op de set was niet zoals bij een normale shoot, het was gewoon werken.”

Heeft COVID-19 het eindresultaat beïnvloed? 

Raf Reyntjens: “Het eindproduct is in mijn ogen op een positieve manier beïnvloed door corona. Op een of andere manier was er een betere focus. De continuïteit van de acteurs is heel goed gelukt. Alles is nl. helemaal door elkaar gedraaid in een nagenoeg onmogelijke planning maar dat zie je niet in de serie.”

Je ziet het inderdaad niet, maar ik veronderstel dat er minder ruimte is voor spontaniteit en improvisatie of zie ik dat verkeerd?

Raf Reyntjens: ” Een scène uit het scenario werkt nooit zoals je wilt op een set. Er is altijd wel iets dat anders uitpakt: die locatie die op het laatset moment veranderd bvb. Je hebt dan met ons budget gemiddeld 1,5 uur per scène en elke keer opnieuw moet je dat doen werken. De druk om er uits bovengemiddeld uit te halen wordt soms enorm. Maar gelukkig sta je als regisseur niet alleen. Ook je cameraman en je acteurs moeten met die druk omgaan. En dus moet je zo efficiënt mogelijk samenwerken. En dan wordt er wel degelijk geïmproviseerd en dan komen er ideeën op tafel. Je gaat daar gewoon in mee, dat zorgt ervoor dat het werkt. Nee, die spontaniteit was hoognodig.”

Deja-Vu doet er niet helemaal aan denken, maar het heeft toch raakvlakken met de controverse rond de Netflix-serie 13 Reasons Why. Was dat de intentie? 

Raf Reyntjens: “Wij hebben gekozen om de focus vooral te leggen op het thema huiselijk geweld, want we vonden dat een mooie aanvulling aan het concept en we vonden dat het thema nog te weinig aanbod is gekomen in lokale content. Het blijkt bovendien brandend actueel tijdens de huidige coronacrisis, gezien de gevallen van huiselijk geweld enorm in de lift zitten. Zelfmoord kan je niet loszien van het verhaal maar als thema an sich wordt het niet uitgediept, hoewel het verhaal volgens mij wel louterend kan werken voor zij die met negatieve gedachten of depressieve gevoelens worstelen. Daarom hebben we, net zoals Netflix overigens, een disclaimer geplaatst met een verwijzing naar de zelfmoordlijn, voor als er mensen zich aangesproken voelen. De eerste afleveringen zijn wel zeer donker, dus vinden we het essentieel dat dat gekaderd wordt. Maar in de latere afleveringen komt er wel meer lucht en zelfs wat comic relief. Maar er komen sowieso grote emoties bij kijken en de reeks voelt wel een beetje aan als een trip of zo. 

Laat ons even terugkomen op die emotionele dimensie. Je castte Natali Boords in de hoofdrol van Flo. Had je haar altijd in gedachte voor die rol? 

Raf Reyntjens: “Het is heel simpel, Natali woont in de buurt van mij en haar kinderen gaan naar dezelfde school als de mijne. Maar dat is niet de hoofdreden. [lacht]

Haha. 

Raf Reyntjens: “Nee, we kwamen elkaar af en toe tegen, maar kenden elkaar absoluut niet. Natali is een topactrice en Deja-Vu heeft die drama in combinatie met dat science fiction element. Je hebt een actrice nodig die dat geloofwaardig kan brengen om terug in de tijd te gaan en tegelijkertijd moet ze heel wat emotionele bagage brengen. Dat is een lastige combinatie en bij Natali had ik wel door dat dit iets is waarmee dat ging lukken. We hebben dan met elkaar gepraat rond het onderwerp en het bleek dat ze toch wel voeling had met de thematiek. De moeilijke combinatie werk & gezin, want ja, ze is een topactrice die veel gevraagd wordt (ook voor theater) en ze heeft bovendien een tweeling.”

Oei, pittig. 

Raf Reyntjens: “Inderdaad. Haar man werkt als geluidsman op filmsets en mijn vriendin heeft de production design van Deja-Vu gedaan, dus de decors enzo. Wij hadden meteen een klik met z’n allen. Ik wist vrij snel dat zij het moest worden. We hebben dan nog wat mensen overtuigt en zijn dan begonnen aan Deja-Vu.”

Je ziet dat ze de emotionele bagage mooi draagt in Deja-Vu. Net zoals in andere content zoals Over Water & Facades. Je ziet dat ze daar zwemt zoals een vis in het water. Dat is een hele goede match. 

Raf Reyntjens: “Ja, de reeks gaat of staat met dat personage van Flo, dus ik ben heel blij met wat ze neergezet heeft. Ze wordt in de reeks zelfs nog 15 jaar jonger en maakt heel wat mee, maar verder ga ik niks vertellen.”

En de rest van de cast. Laat ons eens beginnen met de jongelingen van de groep: Xenia & Willem. Waarom heb je hen gekozen?

Raf Reyntjens: “Xenia & Willem zijn doorheen de casting gekozen, ze zaten allebei in onze laatste ronde en we wilden nog verder casten, maar toen kregen we een lockdown. Laatste ronde is dan digitaal gebeurd op video, wat niet ideaal is, maar konden niet anders. We moesten de knoop doorhakken en zij staken er bovenuit. Je moet ook een familie samenstellen en Xenia heeft fysieke gelijkenissen met Koen & Willem heeft treffende fysieke gelijkenissen met Natali. Dat was een goede combi. En omdat dochter Louise zo’n ingrijpende rol is, heb ik nog met Xenia afgesproken om te kijken of ze voeling had met het personage, want je kan dat niet altijd zien op een casting, en het was toch opvallend dat zij veel treffende gelijkenissen had met het personage. Xenia is 21, terwijl ze een meisje van 15 speelt en ze heeft me laten weten dat toen zij zo jong was, ook gelijkaardige gevoelens had.”

Xenia omarmt dat heel goed en ze volgt Natali heel mooi in haar acteerprestatie. Hoe is de casting van Koen De Graeve gelopen? 

Raf Reyntjens: “Koen stond vrij snel op de radar, want we hadden een man nodig met 2 gezichten. Enerzijds moest die de saaie huisvader spelen, de geschiedenisleraar die wat vastgeroest zit in zijn relatie & leven. Anderzijds moest die iemand spelen die openbloeide. We zien Koen dan ook in 2 facetten: Enerzijds bij zijn (ex-)vrouw en anderzijds bij zijn nieuwe vriendin. Deze 2 vrouwen halen verschillende facetten van zijn karakter aan. Bovenal is het een reeks met vrouwen in de hoofdrol en we hadden mannen nodig die misschien iets meer de nieuwe man konden belichamen met een wat overontwikkelde zachtaardige kant. Deja-Vu wil de spotlights op de vrouwen zetten. Koen en Willem acteren in die zin dan ook in de schaduw van Natali & Xenia.”

Zat zijn prestatie van Terug naar Morgen in jullie achterhoofd? 

Raf Reyntjens: “Nee, eigenlijk, dat is pas achteraf gekomen dat we dat doorhadden dat die een soortgelijke rol had gespeeld in een gelijkaardige film waarin terug in de tijd wordt gegaan, maar Déjà-Vu tapt toch uit een ander vaatje.”

Het is wel leuk om hem terug te zien in de dramarol. Hij is bij het publiek immers meer gekend voor zijn komische rollen. 

Raf Reyntjens: “Koen zijn personage gaat bovendien niet terug in de tijd, dus je krijgt hem in zijn pure vorm te zien.”

Nu, Raf, ik ben niet zo gekend met jouw vorige werk, maar je hebt wel een interessant pad. Kan je jouw carrière eens overlopen voor de MoviePulpers? 

Raf Reyntjens: “Ik ben afgestudeerd als filmregisseur met 2 kortfilms op zak, beiden met Matthias Schoenaerts in de hoofdrol: A Message from Outer Space en Tunnelrat. En toen, destijds werd er geen kwaliteitsfictie gebracht op televisie. Als langspeelfilmmaker in spé moest je ook je brood verdienen en dan had je de keuze om televisieprogramma’s, fictie of reclame te maken. In reclame had je grotere budgetten, dus ben ik daar in gestapt samen met Roel Mondelaers als duo Raf & Roel. Via de reclameproductiehuizen ben ik dan videoclips beginnen maken en zo ben ik bij Stromae tegengekomen voor zijn eerste clip Peace or Voilence, maar die heeft toen niet zoveel mensen bereikt. Het was nochthans een goede clip waar we prijzen mee gewonnen hebben. Dan is hij teruggekomen voor de single Papaoutai en daar hebben we enorm hard aan gewerkt. En ja, dat is een enorme hit geworden.”

Ik vind het toch een interessante insteek die meer wordt gevolgd door streamingdiensten als je bvb. kijkt naar de carrière van Jonas Åkerlund die voor Netflix Polar maakte en samenwerkte met sterren zoals Beyoncé, Lady Gaga, U2, Rammstein,… Maar je bent teruggegaan naar film met Paradise Trips.

Raf Reyntjens: “Tcho, ik heb film nooit verlaten. Ik was de hele tijd bezig met die film, maar dat was een heel moeizaam proces met het opstellen van subsidiedossiers en ook om het allemaal georganiseerd te krijgen, want dat speelde zich af op een buitenlands festival met Gene Bervoets in de hoofdrol. Paradise Trips was een hele slopende productie, als we er een documentaire van hadden gedraaid, had die Paradise Lost kunnen heten, maar op één of andere manier is die film toch in de plooi gevallen. Hij heeft drie Ensors gewonnen en ondanks een beperkte opkomst in de cinema, toch zijn publiek gevonden. Daartussen ben ik blijven doorwerken aan reclame & videoclips, dus quasi simultaan. Na Paradise Trips die gereleased werd in 2015 hebben ze mij gevraagd om coregisseur te zijn voor Phil Frisco een heel andere fictiereeks (crime comedy) met een komische insteek en Lucas Van den Eynde, Koen De Bouw & Barbara Sarafian in de hoofdrol. Die reeks is af, maar die ligt nog altijd op de planken. Die komt ongetwijfeld na Deja-Vu.”

Wat doe je liever? Film of TV? 

Raf Reyntjens: “Film geniet mijn voorkeur, dat steek ik niet onder stoelen of banken. Maar wat mij heel hard aanspreekt aan televisie is dat je 6 minuten goede content per dag moet draaien. Dat is toch het geval voor Déjà-Vu. Voor film is dat maar 3 minuten per dag. Het voordeel van TV is dat het zo snel moet gaan, dat het aanvoelt als een rollercoaster. Het is heel bevredigd dat na de voorbereidingen met scenario, cast, crew, dat als dat plaatje klopt en het werkt, dan kom je in een heel inspirerende flow met iedereen. Het is die flow waar het allemaal om te doen is. Dat zorgt ervoor dat je geniet van wat je aan het doen bent. Het frustrerende aan televisie is dat je niet genoeg tijd krijgt om alles af te werken. Je hebt niet genoeg montagetijd, niet genoeg tijd voor sound mixing. Dus met meer tijd, zou het resultaat nog beter kunnen zijn. Maar tijd kost nu eenmaal ook geld. Daarom kies ik voor film, omdat je langer kan nadenken over het concept, je hebt een betere voorbereiding, je hebt meer tijd tijdens de shoot, tijdens de montagetijd werk je het ook af tot je de beste cut hebt. Dat is met TV financieel niet haalbaar, spijtig genoeg.”

Dat heb ik inderdaad al meer gehoord dat televisie een stuk intenser is om te draaien dan film. Maar dat van de editing vind ik best een  interessante observatie. Vind je dat een spijtige zaak? 

Raf Reyntjens: “Toch wel. Het is uiteindelijk een budgettaire keuze. In een lange reeks loopt de extra tijd die je er moet insteken ook erg snel op. Met film kan je wel eens gemakkelijker zeggen, ik ga een paar maanden apart op mijn kamertje monteren als er geen geld is. Er zijn genoeg makers die dat doen, en dan wordt de release uitgesteld. TV is content die tijdig aangeleverd moet worden met een strakke planning & deadlines. Je doet het best mogelijke met de vooraf afgesproken tijd.”

Editing is thans zo belangrijk, dat kan je gerust als rode draad doorheen onze vele recensies zien. Het is voor ons bijna het belangrijkste aspect aan een film of serie. Wij houden persoonlijk van de snelle cuts, als je denkt aan werk van J.J. Abrams of Luc Besson. Anderen nemen graag wat meer tijd om een verhaal te brengen. Ik denk dat we daar in Europa gerust wat meer focus mogen op leggen, toch? Wat is immers het verschil tussen een Amerikaase of Europese serie op Netflix met de digitale evolutie die het gemakkelijker & toegankelijker maakt om kwalitatieve beelden te maken? 

Raf Reyntjens: “Ja, daar ben ik het mee eens. Hoewel ik toch ook fan ben van slow burners die goed gemaakt zijn.”

Laatste vraag en die stel ik vaak aan heel wat regisseurs, heb je een soort van trademerk of kenmerk in jouw producties dat altijd terugkomt? 

Raf Reyntjens: “Eigenlijk zit er wel een constante in mijn werk. Ook in de scenario’s die me interesseren en waaraan ik schrijf, zit er steevast een disfunctionele familie waarbij ik graag aan de boom schudt om in te grijpen. Op één of andere manier probeer ik als filmmaker te fixen wat kapot is gegaan, maar je lost het nooit volledig op. Het krijgt een andere vorm, in zekere zin een vorm van rust. Dus ja in die zin heb ik wel het gevoel dat ik mijn stempel heb kunnen drukken op deze remake.”

Vind je dat interessant om te brengen of zie je jezelf daar in? 

Raf Reyntjens: “Iedereen probeert altijd inspiratie te halen uit zijn persoonlijk leven. Ik heb ook mijn obstakels gehad met mijn ouders. Ik heb 3 broers, 2 pleegzussen met allemaal hun eigen verhaal. Maar mijn werk is absoluut niet autobiografisch. Ik slaag er wel in om alles uit te vergroten, maar ik hou wel van het concept van familie als basis voor goede verhalen en ik geloof ook dat een goeie familieband noodzakelijk is voor een gelukkig leven, dat geldt alleszins voor mij. 

En dat is een goeie manier om het interview af te sluiten. Raf, ik ga je laten, want je bent nog in volle afwerking. Bedankt voor het interview en veel succes met de lancering van Deja-Vu op Streamz!