Regie: Lars von Trier (Nymphomaniac, Antichrist)
Met Matt Dillon, Bruno Ganz, Riley Keough, Jeremy Davies, Uma Thurman, Yoo Ji-tae, Siobhan Fallon Hogan, Sofie Grabol, Marijana Jankovic,…
Speeltijd: 155′
Ga kijken als je houdt van een Lars von Trier-versie van Pulp Fiction & Mindhunter.
Het verhaal: We volgen gedurende 12 jaar het leven van Jack, een seriemoordenaar in de wording rond de jaren ’70 & ’80.
De setting: BNP Paribas Fortis organiseert van 23 tot 26 september 2018 de Film Days, wat 4 dagen cinema aan 5,5 euro per film betekent voor iedereen die naar de bioscoop wil gaan in België. Er staat weer een mooie selectie van films op het programma zoals Mile 22, The House with a Clock in Its Walls, Final Score, A Simple Favor, The Happy Prince & The House that Jack Built. Grijp jullie kans!
Ons verdict: Lars von Trier is er niet vies van om zijn publiek te shockeren. In het verleden liet de Deense Dogme 95-regisseur ons schrikken met een man die bloedend ejaculeert (Antichrist), een man wiens penis rechtop ging staan omdat hij een ‘sensueel’ verhaaltje hoort van een spelend kindje (Nymphomaniac vol. 2), een vrouw verzot op sadomasochisme (Nymphomaniac vol. 1) & zelfs een film geheel zonder enscenering (Dogville) en dat is ook niet anders met The House that Jack Built. Thans is deze film door zijn productiehuis Zentropa volgens de Deense cineast, die inmiddels 62 jaar is, het moeilijkste werk geweest waaraan hij werkte. Op Cannes insinueerden velen dat het verhaal van het hoofdpersonage hem te zwaar zou hebben gelegen en dat hij zich te ver heeft geduwd in het creëren van een reële ziel van een seriemoordenaar. Realiteit is dat er nog nooit zoveel humor in een von Trier heeft gezeten, maar kom… Journalisten soms.
Het creëren van een realistische seriemoordenaar wordt toch deels opgelost door de fijne prestatie van Matt Dillon die naargelang de lange speelduur van meer dan 2u30 dieper in zijn rol kruipt. Het hoogtepunt van The House that Jack Built loopt weliswaar niet parallel met de acteerprestatie van Matt Dillon te vinden aan het einde van de levensweg van het personage Jack, maar manifesteert eerder in het midden van de film waar de meest shockerende scène zich voordoet. Classic Lars von Trier overigens die ook deze keer weer cameratechnisch geen steek laat. Dit allemaal maakt het einde, hoe symbolisch deze ook mag zijn een beetje slap. Tot slot is verteller van dienst Bruno Ganz weer van topniveau, want dankzij zijn stem vallen de dialogen over kunst, maatschappij & wreedheid volledig in de plooi.
Kortom, The House that Jack Built is de meest humoristische von Trier die we tot op heden zagen, maar laten we zeggen dat dit niet het beste werk van de Deense topcineast is.
