Pulp Fiction *****
Regie: Quentin Tarantino (Reservoir Dogs, Kill Bill, Inglourious Basterds, Django Unchained)
Met John Travolta, Samuel L. Jackson, Uma Thurman, Ving Rhames, Bruce Willis, Tim Roth, Amanda Plummer, Steve Buscemi, Christopher Walken, Harvey Keitel,…
Speeltijd: 154′
Ga kijken als je hield van Natural Born Killers, Bonnie & Clyde & Jackie Brown.
Het verhaal: Het leven van de 2 huurmoordenaars Vince & Pitt, de bokser Coolidge, gangster Marsellus Wallace & zijn vrouw Mia en een paar bandieten komen bij elkaar in 4 verhalen van geweld, drugs & verlossing.
Ons verdict: Toen Kenneth & ik zo’n 12,5 jaar geleden in opdracht van onze voormalige werkgever met één van de eerste filmblogs van Vlaanderen kwam gebaseerd op het sterke WordPress, hadden we nooit verwacht dat we zouden groeien tot zo’n 50.000 trouwe bezoekers per maand, uitnodigingen zouden kregen voor filmpremières aan de lopende band & bioscooptickets, Blu-Rays & meer naar ons hoofd geslingerd kregen. Je wordt er een beetje stil van, net zoals Pulp Fiction die zo goed is dat het geen MoviePulp.be-recensie nodig heeft en het voelt bijna als een eer om deze film als recensent te mogen evalueren. Toch doen we een poging voor de filmklassieker door Quentin Tarantino die ons inspireerde om tot de volledige naam van onze blog te komen: MoviePulp and other fiction.
De ongewone combinatie van John Travolta, Samuel L. Jackson & Uma Thurman werd op de stranden van Cannes in de zomer van 1994 een culthit dankzij zijn Palme d’Or (& later ook een Oscar voor Beste Screenplay) en zette regisseur Quentin Tarantino op de kaart als topregisseur na het succesvolle Reservoir Dogs. Succes was er weliswaar niet van de ene nacht op de andere, want hoewel de film vol metafictie maar 8 miljoen dollar kostte (waarvan 5 miljoen naar de cast ging) en Harvey Weinstein’s Miramax een blanco cheque bezorgde van 200 miljoen dollar, werd zijn cultstatus in Europa vooral verworven door de verkoop op de goede oude klassieke videoband (DVD deed pas zijn intrede in België ten einde jaren ’90). Pulp Fiction was een fenomeen die het begin van Tarantino-dialogue introduceerde: een film zo sterk door zijn dialogen (Ezekiel 25:17, anyone? Of eerder Any of you f*cking pricks move, and I’ll execute every motherfucking last one of ya & Zed’s dead, baby, Zed’s dead.) vol gevloek alleen dat je er zonder twijfel 2 uur en een half van kan genieten zonder op één of andere manier de aandacht te verliezen. Alles staat in dienst van de gesproken taal tussen de verschillende personages: cameraperspectieven, muziek, casting van acteur & actrice,… You name it. Via de dialogen vinden we eveneens het strafste aan Pulp Fiction terug: de gitzwarte humor die dankzij de absurde situaties in een clandestiene omgeving vol sex, drugs & rock ‘n roll meesterlijk tot uiting komt. Tot slot is er nog de legendarische soundtrack die met hits zoals Misirlou door Dick Dale, Jungle Boogie van Kool & the Gang, Girl, You’ll Be a Woman Soon of wat dacht je van You Never Can Tell van Chuck Berry de bakermat was voor films vol nostalgische oldies.
Kortom, wie Pulp Fiction niet heeft gezien, kan zich geen waardig cinefiel noemen. Pik het nog even mee alvorens te genieten van Once Upon a Time in Hollywood.
