Grudge **

Regie: Nicolas Pesce (The Eyes of My Mother, Piercing)

Met Andrea Riseborough, Demián Bichir, John Cho, Betty Gilpin, William Sadler, Tara Westwood, Lin Shaye, Jackie Weaver, Frankie Faison,…

Speeltijd: 94′

Ga kijken als je hield van Rings, The Haunting of Hill House & andere films uit de horrorfranchise.

Het verhaal: Als iemand op gruwelijke wijze sterft, ontstaat er een vloek. De vloek gaat over op diegene die op de plaats van de moord komt en wordt vervolgens verteerd door zijn woede. Politie detective Muldoon verhuist van Amerikaanse stad en start een onderzoek naar een aantal onopgeloste politiezaken die de voormalige detective tot waanzin dreven.

Ons verdict: The Grudge was in de jaren 2000 samen met The Ring baanbrekend. We hebben het dan niet over de Amerikaanse versies hoewel ondertekende deze best wel kon pruimen, maar door het feit dat ze een (relatief) nieuw genre inluidde bij de Westerse bioscoopbezoeker: Japanse horror. De opzet van Japanse horror is eindelijk heel simpel: Jump scares zoals we gewoon zijn in zowat alle Amerikaanse horrorfilms worden vervangen door vieze beelden vol gore & andere vunzigheid met in sommige gevallen ook een kantje vervreemding van de protagonist (cfr. Dark Water met Jennifer Connelly).

Producent Sam Raimi zocht in de lijn van Rings en heel wat andere Hollywood-franchises een revival voor zijn Grudge-franchise en hoopte voor een stunt op het niveau van Halloween, maar de realiteit is dat regisseur Nicolas Pesce teveel wil, maar op dat vlak geen nieuwe Ari Aster is. Op zich niet zijn schuld, gezien de productie van deze film al meer dan 5 jaar aansleept. Deze Grudge-reboot negeert bovendien alle Amerikaanse versies van de franchise om zich tussen de gebeurtenissen te wurgen van The Grudge & The Grudge 2 en begint terug bij zijn origine: de originele Ju-On uit 2000. In dat opzicht probeert het meermaals een knipoog te verwerken naar zijn Japanse origineel door bedenker Takashi Shimizu wat op zich fraai lukt, maar we stellen ons dan wel de vraag waarom de man dan niet als producent bij de film werd betrokken. Ook vinden we het een rare keuze op zoveel (geslaagde) jump scares toe te voegen aan de film, gezien dit niet bepaald de opzet was van de originele Japanse film die je eer wil aandoen. Wij zullen het wel niet begrijpen, zeker? Tot slot is het zwakste punt van The Grudge is zijn editing, want ondanks de intelligente verhaallijn die tussen verschillende kills heel springt, is het vooral niet duidelijk voor het publiek wanneer deze opnieuw beginnen. In dat opzicht kunnen we de F-score van het Amerikaanse publiek best wel verstaan.

Kortom, Grudge is geen Crawl en Nicolas Pesce geen nieuwe Ari Aster. Schrappen die handel. En werk aan de winkel voor Sam Raimi.