The Two Popes **

Regie: Fernando Meirelles (Cidade de Deus, The Constant Gardener)

Met Jonathan Pryce & Anthony Hopkins basically

Speeltijd: 125′

Ga kijken als je hield van Silence & The Crown.

Het verhaal: Gefrustreerd door de koers die de Katholieke kerk vaart, vraagt kardinaal Bergoglio toestemming aan paus Benedictus om in 2012 met pensioen te gaan. In plaats van het ontslag te aanvaarden roept de introverte, onzekere paus zijn meedogenloze criticaster en de toekomstige opvolger van Rome bij zich. Hij onthult hem een geheim dat de fundamenten van de katholieke kerk op haar grondvesten doet daveren. Achter de Vaticaanse muren begint een tweestrijd tussen traditie en vooruitgang, schuld en vergeving, wanneer deze twee zeer verschillende mannen vanuit hun verleden zoeken naar een gemeenschappelijk fundament die de kerk en haar miljarden volgers wereldwijd een toekomstperspectief moet bieden.

Ons verdict: De Braziliaan Fernando Meirelles zette zichzelf als regisseur op de map van Hollywood met zijn kaskraker Cidade de Deus, nog steeds één van de beste films van zijn decennium volgens MoviePulp.be. Met The Constant Gardener probeerde hij het op z’n Engels in Hollywood, maar dat ging hem( ondanks de positieve recensies) niet goed af. Netflix haalde de man nu vanuit zijn Latijns-Amerikaanse thuishaven voor een nieuwe film: The Two Popes over de de conservatieve paus Benedict XVI & moderne paus Franciscus.

Two Popes werd bejubeld door de pers en dat heeft maar één oorzaak: het magnifieke tweespel tussen 2 machtige acteurs van zijn tijd: De Welse Anthony Hopkins die sinds Silence of the Lambs een instituut werd & recent met Westworld toont welke authoriteit hij wel is in Hollywood en de Britse Jonathan Pryce die met Game of Thrones & Taboo zijn toneelkunsten op de proef stelde maar met The Man Who Killed Don Quixote toonde hoe verenigbaar beide kunsten wel zijn.  Beiden dragen eigenhandig The Two Popes op hun 2 schouders met hun intelligente dialogen die de dualiteit van de Kerk aanduiden in de huidige tijden. Bovendien is de algemene boodschap van Two Popes dat je ondanks je verschillen toch hele goede vrienden kan worden, mooi en toont de essentie van het sociologische principe van bridging aan een wereld die niet voorbij zijn eigen individualisme kan kijken. Maar waarom moet dit in godsnaam zo saai zijn? Waarom moeten de beelden zich zo monotoom opvolgen? En waarom mogen we niks weten van het verleden van paus Benedictus? Het toont dat The Two Popes nog iets kan leren van The Crown of pakweg Martin Scorsese’s Silence. Ondermaats voor een regisseur zoals Meirelles.

Kortom, The Two Popes geeft je inzicht in het nieuwe katholieke denken van de moderne paus Paus Franciscus en hoe dit strookt met het oude denken van de Room-Katholieke Kerk, maar het is f*ckin’ saai. Wat een verspilling van een televisieavond nrt voor kerst, nota bene.