Dunkirk **** 1/2

Regie: Christopher Nolan (The Dark Knight, Inception, Interstellar)

Met Tom Hardy, Kenneth Branagh, Tom Rylance, Cillian Murphy, Fionn Whitehead, James D’Arcy, Harry Styles, Tom Glynn-Carney, Barry Keoghan,…

Speelduur: 100′

Ga kijken als je hield van Atonement & Saving Private Ryan.

Het verhaal: We volgen het leven van de soldaat Tommy, één van de 500.000 geallieerde soldaten die zoals een rat vast zitten op het strand van Duinkerken en kost wat kost proberen te vluchten naar Groot-Brittannië.

Ons verdict: Dat Christopher Nolan een virtuoos is, mag geen enkele filmliefhebber ontkennen met sublieme meesterwerken zoals Interstellar, Inception & The Dark Knight. Maar iedere regisseur heeft zo wel zijn eigen stijl en geen enkele regisseur kan alle genre meesteren. Voor Nolan om een stap te maken naar het oorlogsgenre dat gedomineerd wordt door de klasse van Steven Spielberg met Saving Private Ryan & Schindler’s List vergt heel wat ballen en is op tenminst gewaagd te noemen. Je vraagt jezelf af hoe de Britse regisseur een opening vindt tussen de eindeloze verhalen die het oorlogsgenre kent zonder zijn eigen identiteit te verliezen. Maar Mel Gibson toonde al dat het mogelijk was met Hacksaw Ridge om een verse invalshoek te vinden en ook Christopher Nolan toont met Dunkirk dat hij weldegelijk verdiend om een WOII-klassieker te maken.

Christopher Nolan bouwt voort op een Britse thema dat reeds kort werd verkend in Atonement: de evacuatie van Dunkerque op de grens van Frankrijk & België tijdens de Tweede Wereldoorlog. Nolan duwt zoals steeds zijn eigen identiteit door en voegt een notie van tijd & ruimte toe aan zijn werk. De muziek, de camerabewegingen, de acteerprestaties… Alles is gericht om je als kijker ongemakkelijk en opgejaagd te voelen van de dreiging die onze personages met namen zoals Tom Hardy, Kenneth Branagh, Tom Rylance, Cillian Murphy, Fionn Whitehead & Harry Styles meemaken. Maar wat Dunkirk wel anders maakt tegenover het andere euvre van Nolan, is de vrijheid waarmee de regisseur praktisch zonder script probeert de gebeurtenissen rond de massale evacuatie van de Geallieerden naar Groote-Brittannië in kaart te brengen. En dat is waar Dunkirk in mijn ogen de bal misslaat: Het spontane karakter waarmee Nolan de film wilde maken, gaat een beetje verloren vanwege de steriële manier waarmee Nolan (en zijn crew) de camera hanteert. De ontknoping is zoals steeds van absolute topkwaliteit, maar het geforceerde spontane karakter van de film is het enige puntje van kritiek dat we kunnen bedenken dat Dunkirk geen oorlogsklassieker maakt die zijn voorgangers overstijgt.

Kortom, Spielberg blijft nog steeds baas in het oorlogsgenre, maar Nolan’s Dunkirk mag er wezen. Mooie poging van de beste regisseur aller tijde.