Once Upon a Time… in Hollywood *****
Regie: Quentin Tarantino (Pulp Fiction, Kill Bill, Inglourious Basterds, Django Unchained)
Met Leonardo DiCaprio, Brad Pitt, Margot Robbie, Al Pacino, Kurt Russell, Timothy Olyphant, Luke Perry, Dakota Fanning, Emile Hirsch, Clifton Collins Jr., Damian Lewis, Lorenza Izzo, Michael Madsen, Zoë Bell, Bruce Dern, Shannon Elizabeth Stone, Margaret Qualley, Sydney Sweeney, Austin Butler, Maya Hawke,…
Speeltijd: 161′
Ga kijken als je hield van Hail Caesar!, La Meglio Gioventù, Pulp Fiction & The Wolf of Wall Street.
Het verhaal: Een televisieacteur aan het einde van zijn carrière streeft samen met zijn stuntman naar eeuwige roem in de filmindustrie tijdens de laatste jaren van de Gouden Eeuw van Hollywood die ten einde kwam met de Charles Manson-moorden in het Los Angeles van 1969.
Ons verdict: Quentin Tarantino voelt zich niet meer thuis in het Hollywood van vandaag vol franchises, exclusieve content op streamingdiensten, stripboekverfilmingen & moraalridders die hem verwijten ooit samen te hebben gewerkt met Harvey Weinstein. De huidige tijden zetten zoveel druk op de legendarische cineast dat hij bereid is een einde aan zijn carrière te maken en op zijn leeftijd van plan is naar de achtergrond te verschuiven als schrijver of producer. Er werd druk gespeculeerd dat Once Upon a Time in Hollywood, de 9de film van Tarantino, zijn laatste zou worden als het geen box office succes wordt. Al een geluk werd dit vermeden met zijn hoogste opening ooit in de VS van 40 miljoen dollar (wereldwijd staan we op 88,7 miljoen dollar na 2 weken) en er gaan heel wat geruchten over het feit dat Tarantino wel eens als laatste film een Star Trek of zelfs een stripboek-verfilming wil maken.
Met Once Upon a Time… in Hollywood gaat Tarantino terug naar de decennia waar de topregisseur zo dol op is: Zijn jeugdjaren waar hij verliefd werd op het zogenaamde New Hollywood. Niet de klassieke studio-gedreven Hollywoodtijden van het begin 20ste eeuw met Marilyn Monrore, Audrey Hepburn, Orson Welles, Marlon Brando en ga zo maar verder, maar de era van The Movie Brats: De jaren ’60 & ’70 vol kung fu-films, westerns & horrorfilms vol B-film gore waar het veroorloofd was om in een videotheek binnen te lopen & een dirty movie te huren of als ster een bezoekje te nemen aan de Playboy-mansion. De tienerjaren net voor zowat alle goede regisseurs films begonnen te maken zoals Martin Scorsese, Francis F. Coppola, Stanley Kubrick, James Cameron, Ridley Scott, Steven Spielberg, Brian De Palma,… Je mag het overigens ook gerust de bakermat van MoviePulp’s ontstaan noemen, hoewel wij anders dan Quentin Tarantino ook een sterke voorkeur hebben voor actiefilms van de jaren ’80 & ’90.
But anyway… Met Grindhouse (Death Proof + Planet Terror) deed hij dit al, maar het publiek verteerde (deels terecht, maar ook onterecht) zijn pulp te matig. Deze keer pakt Tarantino het anders aan door 3 van de beste acteurs van onze generatie, respectievelijk Leonardo DiCaprio, Brad Pitt & Margot Robbie (en zelfs grootmeester Al Pacino), als een Hollywood-sprookje in 3 verschillende personages van diens Golden Age te stoppen. In heel wat opzichten is deze poging dan ook gelijkaardig als de Coen Brothers’ Hail Caesar! met dat verschil dat Tarantino er een beter geheel van maakt met voortreffelijk acteerwerk van de hele cast (zonder één uitzondering), geweldige dialogen zoals enkel Tarantino ze kan schrijven & een meesterlijke production design die je volledig terug naar de jaren stillekes katapulteert. Tarantino geeft zijn Golden Age letterlijk een betere make-over en toont met Once Upon a Time in Hollywood dat met het nodige geld, talent & ondersteuning de genres die we vandaag als niet serieus nemen, laat schitteren. In sé gaat het niet over deze moorden, enkel de tijdsgeest is van belang en dat maakt Once Upon a Time in Hollywood zo geniaal. Vergis je niet, Tarantino gooit net zoals hij deed met Inglourious Basterds zijn eigen saus over de wrede gebeurtenissen van sekte rond Charles Manson zonder de elementen die eigen zijn aan zijn films (metafictie, de fijne lijn tussen controverse & moraliteit bewandelen en heel wat bloed) te verloochenen. Tot slot is oppervlakkige humor nooit het sterkste aspect geweest aan Tarantino’s films, maar zijn stijl van humor door toevalligheden & snelle dialogen is ook deze keer net zoals in Pulp Fiction om van te snoepen.
Kortom, alleen de Pulp King kan ons door meer dan 2.5 uur cinema loodsen zonder te zweten, and it was worth it. The Oscar 2020 goes to… Once Upon a Time in Hollywood!
