The Gringo ***

Regie: Nash Edgerton (The Square)

Met David Oyelowo, Joel Edgerton, Charlize Theron, Thandie Newton, Amanda Seyfried, Sharlto Copley, Kenneth Choi, Alan Ruck,…

Speeltijd: 111′

Ga kijken als je hield van Dallas Buyers Club, The Founder & Gold.

Het verhaal: De zwarte Harold Soyinka moet in Mexico een manier vinden om zijn baan te houden nu zijn baas en beste vriend Richard Rusk van plan is om het farmaceutisch bedrijf aan een sectorgenoot te verkopen. Intussen probeert Richard Rusk samen met Elaine Markinson de donkere kant van zijn business uit de boeken te halen.

Ons verdict: Goede castleden zijn per definitie toch altijd goed? Wel, zelden zijn er films waarin Oscar-genomineerde acteurs & actrices volledig de bal misslaan, maar met The Gringo kan je beginnen twijfelen aan deze stelling. Joel Edgerton & Charlize Theron, beiden zeer adequate professionals met aanraders zoals Black Mass, Exodus: Gods & Kings, Red Sparrow, Monster, Devil’s Advocate & Atomic Blonde zijn volledig verkeerd gecast in The Gringo. De dialogen, hun kostuums, hun uitschijning, de karakteristieken,… Het is allemaal te min voor deze acteurs die precies een kopie van de rollen van Malin Akerman & Jake Lacy in Rampage moeten spelen. C’mon, dat mag beter, Nash. Het begin van The Gringo (vanwege de uitvoerige screentime van Joel Edgerton & Charlize Theron) betekende dan een aardige inspanning van onze kant om de poging tot zwartkomische film te blijven volgen tot Sharlto Copley (District 9, Maleficent) kwam opdagen. De gastenrol van Zuid-Afrikaan is een voltreffer en maakt het hele begin van The Gringo volledig goed. Maar sterker nog, hoofdrolspeler David Oyelowo ging door de dynamiek ook beter spelen. Opmerkelijk! Maar genoeg over castleden, want dat is altijd zo persoonlijk. Het verhaal van The Gringo met zijn veelvuldige plottwists en toevalligheden zit op zich goed in elkaar, maar de uitvoering laat te wensen over. De film voelt hoofdzakelijk te lang aan door zijn slenterend tempo in zowel beeld als dialoog. Tot slot vroeg ik mezelf sterk af waar Nash Edgerton de satire in The Gringo terug vindt. De toestanden rond het personage Harold laten eerder wat terugdenken aan de ‘kruisbestuiving’-methode die we kennen uit het sterke Traffic in plaats van een komische langspeelfilm à la Game Night. Laat staan een satirische film zoals Three Billboards Outside Ebbing Missouri. Op dat vlak heeft de broer van Joel Edgerton toch nog het één en ander te leren van regisseur Martin McDonagh.

Kortom, The Gringo was niet top. Sterk scenario die gaat en staat met zijn acteerprestaties, maar die zijn alles behalve vlekkeloos bij iedereen.